Nöbetçi Eczaneler
Yalnız kendi çıkar ve mutluluğunu düşünen güzel insanlar var ya işte bu onlar için olsun! Kim mi onlar; benim, sensin, biziz, hepimiziz. Neden mi?
Etrafımıza, yaşamımıza, haberlere bakalım göreceğiz aslında. İslam kültürünün yalnız dünyada değil kendi ülkemizde de gerektiği gibi anlaşılamadığı bu günlerde Efendimizin yaşam tarzından ve ahlakından da gün be gün uzaklaşıyoruz. Mevcutdurumu ise yalnızca izliyoruz. Üzülüyor muyuz,belki. Müdahale ediyor muyuz, asla.
Hergün bir yerlerde sebebi bulunamayan, bulunsa çözüm üretilemeyen bombalar patlıyor. Canlar ölüyor, ateş düştüğü yeri yakıyor, bizim sokakta patlamadı, bu gün de ölmedik ya sıkıntı yok. Dolar kuruş kuruş artıyor, tl değer kaybediyor, şirketler batıyor, işsiz kalanlar oluyor. Bizim işimiz var şirketimiz de batmadı ya sıkıntı yok. Haberleri izleyen amca ne diyor” bana ne kardeşim dolardan siyasetten ben cebimdeki paraya bakarım” o parayla karnı doyuyor ya ona da sıkıntı yok. Amacına ulaşmak için her yolu mübah görenler kaç kişinin günahına giriyor, olsun daha ölmedi hesaba çok var ya sıkıntı yok.
Yok mu gerçekten? Var, hem de öyle büyük öyle dehşetli sıkıntılar var ki! Ama biz, bize dokunmayan yılan bin yıl yaşasın, gücü olmayanın canı çıksın dünyasında üç maymunu oynamaya devam ettikçe 2,5 yaşındaki dünyadan habersiz masumlar sapıklara, hak, hukuk, adalet iş bilmezlere kalmaya devam edecek. Neden korkuyoruz, neyden, kimden çekiniyoruz. Kimin ne üstünlüğü var yada kimin eksik bir yanı?
Ne güzel söylüyor Aşık Veysel;
Beni hor görme kardaşım
Sen altınsın ben tunç muyum
Aynı vardan varolmuşuz
Sen gümüşsün ben sac mıyım
Ne varise sende bende
Aynı varlık her bedende
Yarın mezara girende
Sen toksun da ben aç mıyım
Kimi molla kimi derviş
Allah bize neler vermiş
Kimi arı çiçek dermiş
Sen balsın da ben çeç miyim
Topraktandır cümle beden
Nefsini öldür ölmeden
Böyle emretmiş yaradan
Sen kalemsin ben uç muyum
Tabiata Veysel aşık
Topraktan olduk kardaşık
Aynı yolcuyuz yoldaşık
Sen yolcusun ben baç mıyım
Sevgi’yle, inançla, saygıyla….